Σε μισώ...

Σε μισώ θάλασσα που πήρες,
από μια ζήλια την χαρά μου...
Σε μισώ όσο σ΄ αγαπούσα, 
όταν τον είχα αγκαλιά μου.
Όταν εσβηνε η μέρα, 
στης Σαλαμίνας την ακρογιαλιά,
έκλεβες τα μυστικά μας
μάγισσα ,θάλασσα κακιά.
Έτσι πήρες από εμένα
ένα χαμόγελο χρυσό
και το βύθισες στο ψέμα,
στης νύχτας τον πόνο  τον πικρό.
Προσπαθείς τώρα Ελένη
να διαβάσεις να ξεχαστείς
και η αγάπη σου να γίνει
γέφυρα να την διαβείς.
Πρέπει να ξέρεις ότι ο τοίχος
είν΄ αόρατος ψηλός,
είν΄ ατσάλι και σας χωρίζει 
ένας δρόμος  μακρινός.
Σ ΄αυτήν του την πορεία 
ο έρωτας σου θα ΄χει βρει
εκεί ,μια παρέα αγαπημένη
μια παρέα φιλική.
 Για εσένα θα μιλάει,
με χαμόγελο στην ψυχή.
Σίγουρα θα περιμένει,
βλέποντας από μακρυά 
μ΄ εκείνα τ΄ αετίσια μάτια, 
πότε θα σε πάρει αγκαλιά.
Μέχρι  να ξαναβρεθείτε , να του πεις 
ότι έχεις περάσει μια χαρούμενη ζωή,
γιατί ξέρεις μετά από χρόνια ,
στην αγκαλιά του θα βρεθείς.
Αν όμως είσαι λυπημένη ,
συνέχεια θα το στεναχωρείς 
και δεν θ΄ έχεις  κάτι όμορφο 
στην αγάπη σου να πεις.
Σε μισώ θάλασσα που πήρες ,
από μια ζήλια την χαρά μου...
Σε μισώ όπως σ΄ αγαπούσα 
όταν  τον είχα αγκαλιά μου...

                               Σπηλιώτης  Σωτήρης