Το δάκρυ του ματιού σου...

                                                                     

Καθόσουν  στην άκρη ενός γκρεμού,

όταν σε πήρα βόλτα στα φτερά μου,

είχες χορτάσει χάδια,ψεύτικα φιλία

απελπισμένα ψεύτικα λόγια ερωτικά.

Είχες αφήσει χέρια ξένα σκληρά

να κατακτήσουν με κάθε τρόπο το κορμί σου,

σ΄ ένα κρεβάτι  σε βίαζαν χυδαία μυστικά, 

σ΄ έπαιρναν από παντού το κορμί την δύναμη σου.

Μέρες μεσάνυχτα μήνες κορμιά

ξένα έπεφταν με ορμή με πάθος, 

με πληρωμή να σ´ αφήσουν  ηδονικά

βρώμικες σκέψεις που ´χαν
στο μυαλό και στην καρδιά.

Έβγαζαν έτσι πάνω στο κορμί 

χυδαία βρώμικα στη γυμνή  άδεια ζωή σου

σαν μαχαίρια ξένα και σκληρά , 

σου ξέσκιζαν τα σωθικά 
μ´ άγρια ζωντάνια την ορμή σου.

Στα λερωμένα  από έρωτα πόθο σεντόνια 

στο τέλος άφηναν νεκρή την σκέψη την δική σου,

χωρίς ανάσα δίχως μυστικά ,παίρναν συνέχεια 

με κάθε τρόπο αγκαλιά την ηδονή σου.

Σε μια βόλτα του μυαλού σε μια στροφή 

σε βρήκα απελπισμένη βρώμικη νεράϊδα

μάτια άδεια από του μυαλού την καταστροφή ,

χωρίς δάκρυα, χωρίς ζωντάνια.

Μόνο μια τελευταία ελπίδα μια φλόγα,

που ´λαμπε  στην άκρη του γκρεμού σου

σε πήρα τότε βόλτα πάνω στα φτερά, 

σε χάϊδεψα σε φίλησα και ´γινα , 
το δάκρυ του ματιού σου. 

                                    Σπηλιώτης  Σωτήρης