Ο δικός μου φίλος Ντοου...

                                                       

Περιμένεις εκεί

κάτω στις αυλές

μ΄ αλυσίδες της ζωής

που είναι βαριές.

Με μια άπιαστη 

απίστευτη προσμονή

με μια απίθανη 
τόσο μεγάλη υπομονή.

Περιμένεις ένα χάδι 

λίγο φαΐ 

και χαρούμενος τρέχεις

μες στην αυλή.

Όταν έρχομαι 

κοντά σου μια στιγμή,

για να παίξουμε 

να τρέξουμε μαζί,

πόσα σκέφτομαι,

τι πέρασες  και ΄σύ?

Είσαι ατρόμητος, 

το πιο όμορφο σκυλί.

Δυνατό , με καλοσύνη 

είσαι μορφή,

με μια έκτη αίσθηση, 

που σημαδεύει τη ζωή.

Στην χαρά μου, 

ήσουν χαρούμενος πολύ 

και στη θλίψη 

με κοιτούσες σαν παιδί

που το έβαλαν

τιμωρία τρομερή ,

γιατί ήταν άτακτο. 

Τι βλέμμα! Τι στοργή !

Σε μια μάχη 

έχεις ρίξει μια ζωή 

τη δική σου για ΄μένα...

Ευχαριστώ Ντόου...

Είσαι απίθανος πολύ...
                                           Σπηλιώτης Σωτήρης

                                            ergo   STEVE DE LA MARE