Περιμένεις...

                                     

Περιμένεις κάποια 
άγνωστη αγκαλιά,

περιμένεις κάποια

χάδια και φιλιά,

να χαϊδεύουν πάλι 

το δικό σου το κορμί 

να γιατρέψουν  

την καρδιά σου, την ψυχή.

Σε στροφές

της περασμένης εποχής,

μές σε χρόνια 

πικραμένα προσμονής

είχες όνειρα 

που σε πήγαν  μακρυά,

στα δικά σου 

τα κρυμμένα μυστικά.

Πόση ενέργεια;

Τι λάμψη; Πόσο φως;

Ένας  καφές στα σταρμπακς

ο  δικός σου ουρανός,

ένα Πλάζα ή το Κάρλτον 

τόσο άπλα,

μου ´λεγες χθες που ´χες 

αφημένη την καρδιά.

Κι όμως είσαι τόσο

 επιδεικτικά απλή

μια φίρμα θα λεγα,
από μια αλλαζονική ζωή,

το κοριτσάκι 

της γιαγιάς σου το μικρό,

όνειρα γλυκά 

μην φοβάσαι το σκοτάδι,
δεν είσαι  πια  μωρό .

Έχεις μέσα σου 

αστείρευτη φωτιά

είσαι ακόμα 

Ελληνίδα και μαμά ,

τι κι αν έζησες 

την δόξα τα λεφτά 

μέσα σου έχεις εκείνη 

από την πόλη,

την φανταστική γιαγιά...
                                    
                                     Σπηλιώτης  Σωτήρης